9. Santak±yattheravatthu

Santak±yoti ima½ dhammadesana½ satth± jetavane viharanto santak±yatthera½ n±ma ±rabbha kathesi.
Tassa kira hatthap±dakukkucca½ n±ma n±hosi, k±yavijambhanarahito santa-attabh±vova ahosi. So kira s²hayonito ±gato thero. S²h± kira ekadivasa½ gocara½ gahetv± rajatasuvaººamaºipav±¼aguh±na½ aññatara½ pavisitv± manosil±tale harit±lacuººesu satt±ha½ nipajjitv± sattame divase uµµh±ya nipannaµµh±na½ oloketv± sace naªguµµhassa v± kaºº±na½ v± hatthap±d±na½ v± calitatt± manosil±harit±lacuºº±na½ vippakiººata½ passanti, “na te ida½ j±tiy± v± gottassa v± patir³pan”ti puna satt±ha½ nir±h±r± nipajjanti, cuºº±na½ pana vippakiººabh±ve asati “ida½ te j±tigott±na½ anucchavikan”ti ±say± nikkhamitv± vijambhitv± dis± anuviloketv± tikkhattu½ s²han±da½ naditv± gocar±ya pakkamanti. Evar³p±ya s²hayoniy± ±gato aya½ bhikkhu. Tassa k±yasam±c±ra½ disv± bhikkh³ satthu ±rocesu½– “na no, bhante, santak±yattherasadiso bhikkhu diµµhapubbo. Imassa hi nisinnaµµh±ne hatthacalana½ v± p±dacalana½ v± k±yavijambhit± v± natth²”ti. Ta½ sutv± satth±, “bhikkhave, bhikkhun± n±ma santak±yattherena viya k±y±d²hi upasanteneva bhavitabban”ti vatv± ima½ g±tham±ha–
378. “Santak±yo santav±co, santav± susam±hito;
vantalok±miso bhikkhu, upasantoti vuccat²”ti.
Tattha santak±yoti p±º±tip±t±d²na½ abh±vena santak±yo, mus±v±d±d²na½ abh±vena santav±co, abhijjh±d²na½ abh±vena santav±, k±y±d²na½ tiººampi suµµhu sam±hitatt± susam±hito, cat³hi maggehi lok±misassa vantat±ya vantalok±miso bhikkhu abbhantare r±g±d²na½ upasantat±ya upasantoti vuccat²ti attho.
Desan±vas±ne so thero arahatte patiµµhahi, sampatt±nampi s±tthik± dhammadesan± ahos²ti.

Santak±yattheravatthu navama½.