3. Tatiyajh±napañh±sutta½
334. “‘Tatiya½ jh±na½, tatiya½ jh±nan’ti vuccati. Katama½ nu kho tatiya½ jh±nanti? Tassa mayha½, ±vuso, etadahosi– idha bhikkhu p²tiy± ca vir±g± upekkhako ca viharati sato ca sampaj±no sukhañca k±yena paµisa½vedeti, ya½ ta½ ariy± ±cikkhanti– ‘upekkhako satim± sukhavih±r²’ti tatiya½ jh±na½ upasampajja viharati. Ida½ vuccati tatiya½ jh±nanti. So khv±ha½, ±vuso, p²tiy± ca vir±g± upekkhako ca vihar±mi sato ca sampaj±no sukhañca k±yena paµisa½vedemi. Ya½ ta½ ariy± ±cikkhanti– ‘upekkhako satim± sukhavih±r²’ti tatiya½ jh±na½ upasampajja vihar±mi. Tassa mayha½, ±vuso, imin± vih±rena viharato p²tisahagat± saññ±manasik±r± samud±caranti. “Atha kho ma½, ±vuso, bhagav± iddhiy± upasaªkamitv± etadavoca– ‘moggall±na, moggall±na! M±, br±hmaºa, tatiya½ jh±na½ pam±do, tatiye jh±ne citta½ saºµhapehi, tatiye jh±ne citta½ ekodi½ karohi, tatiye jh±ne citta½ sam±dah±’ti. So khv±ha½, ±vuso, aparena samayena p²tiy± ca vir±g± upekkhako ca vihar±mi sato ca sampaj±no sukhañca k±yena paµisa½vedemi, ya½ ta½ ariy± ±cikkhanti– ‘upekkhako satim± sukhavih±r²’ti tatiya½ jh±na½ upasampajja vih±si½. Yañhi ta½ ±vuso samm± vadam±no vadeyya…pe… mah±bhiññata½ patto”ti. Tatiya½.