5. S±riputtattherassa m±tulabr±hmaºavatthu
M±se m±seti ima½ dhammadesana½ satth± ve¼uvane viharanto s±riputtattherassa m±tulabr±hmaºa½ ±rabbha kathesi. Thero kira tassa santika½ gantv± ±ha– “ki½ nu kho, br±hmaºa, kiñcideva kusala½ karos²”ti? “Karomi, bhante”ti. “Ki½ karos²”ti? “M±se m±se sahassaparicc±gena d±na½ damm²”ti. “Kassa des²”ti? “Nigaºµh±na½, bhante”ti. “Ki½ patthayanto”ti? “Brahmaloka½, bhante”ti. “Ki½ pana brahmalokassa aya½ maggo”ti? “¾ma, bhante”ti. “Ko evam±h±”ti? “¾cariyehi me kathita½, bhante”ti. “No tva½ brahmalokassa magga½ j±n±si, n±pi te ±cariy±, satth±va eko j±n±ti, ehi, br±hmaºa, brahmalokassa te magga½ kath±pess±m²”ti ta½ ±d±ya satthu santika½ netv±, “bhante, aya½ br±hmaºo evam±h±”ti, “ta½ pavatti½ ±rocetv± s±dhu vatassa brahmalokassa magga½ katheth±”ti. Satth± “eva½ kira, br±hmaº±”ti pucchitv± “±ma, bho gotam±”ti vutte, “br±hmaºa, tay± eva½ dadam±nena vassasata½ dinnad±natopi muhuttamatta½ pasannacittena mama s±vakassa olokana½ v± kaµacchubhikkh±mattad±na½ v± mahapphalataran”ti vatv± anusandhi½ ghaµetv± dhamma½ desento ima½ g±tham±ha– 106. “M±se m±se sahassena, yo yajetha sata½ sama½;
ekañca bh±vitatt±na½, muhuttamapi p³jaye;
s±yeva p³jan± seyyo, yañce vassasata½ hutan”ti.
Tattha sahassen±hi sahassaparicc±gena. Yo yajetha sata½ samanti yo vassasata½ m±se m±se sahassa½ pariccajanto lokiyamah±janassa d±na½ dadeyya, ekañca bh±vitatt±nanti yo pana eka½ s²l±diguºavisesena va¹¹hita-att±na½ heµµhimakoµiy± sot±panna½, uparimakoµiy± kh²º±sava½ gharadv±ra½ sampatta½ kaµacchubhikkh±d±navasena v± y±panamatta-±h±rad±navasena v± th³las±µakad±namattena v± p³jeyya. Ya½ itarena vassasata½ huta½. Tato s±yeva p³jan± seyyo. Seµµho uttamoti atthoti. Desan±vas±ne so br±hmaºo sot±pattiphala½ patto, aññepi bah³ sot±pattiphal±d²ni p±puºi½s³ti.
S±riputtattherassa m±tulabr±hmaºavatthu pañcama½.